Transmeton Aisheja r.a. se i Dërguari i Allahut s.a.v.s. falej natën derisa këmbët i ënjtshin. Ajo e pyeste: “O i Dërguari i Allahut, përse lodhesh aq shumë? Allahu të ka ruajtur nga gabimet? Ndërsa i Dërguari i Allahut s.a.v.s. i tha: “A të mos jem rob falënderues?!”
Gjithashtu Aisheja r.a. transmeton se kur i Dërguari i Allahut s.a.v.s shihet diçka që i pëlqente thoshte: “Falënderimet i takojnë Allahut me mirësitë e të Cilit plotësohet çdo gjë e mirë.” Kur shihte diçka që nuk i pëlqente thoshte: “Falënderimet i takojnë Allahut xh.sh. për çdo gjendje.”
Tregohet se një sulltan e pyeti vezirin e tij pse nuk ndjehet i lumtur edhe pse ka gjithçka që dëshiron, ndërsa shërbëtori i tij gjithmonë është i buzëqeshur edhe pse jeton shumë modest. Veziri e këshillon që atë natë shërbëtorit të tij t’i dërgoj 99 dukat por t’i shkruaj se i dhuron 100 dukat. Të nesërmen shërbëtori erdhi në punë i mrrolur dhe i pikëlluar. Gjatë natë kishte gjetur qesen me 99 dukatë, por deri në mëngjes me familjen kishte kërkuar dukatin që mungonte. Veziri i tha sulltanit; “Arsyeja se pse njerëzit janë të pa lumtur është për shkak se ata nuk shohim mirësitë e shumta që Zoti u ka dhënë, por gjithmonë kërkojnë ato gjëra që nuk u ka dhënë.
(Islampress)